Կա մի պահ, երբ ժողովուրդը սկսում է հասկանալ՝ տարբերություն չկա իշխանության և ընդդիմության միջև․
միևնույն մարդիկ, տարբեր խոսքեր։
Միևնույն աթոռամոլությունը, տարբեր լոզունգներ։
Այսօր Հայաստանի քաղաքական դաշտը դարձել է թատերական բեմ, որտեղ դերերը փոխվում են, բայց սցենարը նույնն է։
Իշխանությունը ձևացնում է, թե ղեկավարում է երկիրը, ընդդիմությունը ձևացնում է, թե պայքարում է դրա դեմ։
Իրականում երկուսն էլ տարիներ շարունակ պայքարում են միայն մեկ բանի համար՝ իշխանություն ունենալու։
Օրվա լուրերով ոգևորված իշխանավորները շարունակում են խոսել թվերի լեզվով, որոնց մեջ չկա մարդը։
Իսկ ընդդիմությունը շարունակում է վարկանիշ հավաքել դժգոհության հաշվին՝ առանց մի օր իր վրա վերցնելու ժողովրդի ցավը։
Նրանց համար ժողովրդի ձայնը քարոզչական գործիք է, ոչ թե արժեք։
Նրանց միավորում է ոչ թե գաղափարը, այլ աթոռի ձևը։
Բայց ժողովուրդը այլևս չի հավատում այս խաղին։
Նա տեսնում է, որ երկուսն էլ դարձել են նույն համակարգի տարբեր երանգներ։
Եվ հենց դա է ամենավտանգավորը՝ երբ երկիրը մնում է առանց իրական առաջնորդության, բայց լի է առաջնորդ ձևացողներով։
Ժամանակն է, որ ժողովուրդը դուրս գա դիտորդի դերից։
Որովհետև եթե ժողովուրդը չխոսի, նրա փոխարեն միշտ կխոսեն նրանք, ովքեր տարիներ շարունակ ապրել են նրա անունով։
